Από τις 23 Μαΐου, ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης διεξάγει απεργία πείνας διεκδικώντας την νόμιμη αποφυλάκισή του, μετά από σχεδόν μία δεκαετία εγκλεισμού, και έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του από τον Δεκέμβρη του 2021. Μοναδικό πρόσχημα για την παράταση της κράτησής του, αποτελεί η αναρχική ταυτότητα του συντρόφου την οποία ο ίδιος υπερασπίζεται εντός και εκτός των τειχών ανά στα χρόνια. Το αίτημά του απορρίφθηκε στις 20 Ιουνίου από το δικαστικό συμβούλιο της Άμφισσας τη στιγμή που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Λαμίας. Η υπόθεση του συντρόφου έρχεται να επικυρώσει το γεγονός ότι τα κράτη επιδιώκουν διαχρονικά την περιθωριοποίηση και εξόντωση όσων περισσεύουν από την κανονικότητά τους ή μάχονται να την ανατρέψουν. Βασική ενσάρκωση της πολιτικής αυτής, αποτελεί ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός σε δομές όπως τα κέντρα κράτησης μεταναστών, τα σωφρονιστικά ιδρύματα, τα ψυχιατρεία.
Οι φυλακές συγκεκριμένα, επιδιώκουν να λειτουργούν σε τόπους και χρόνους ξεκομμένους από αυτούς της κοινωνίας. Μηχανισμοί αορατοποίησης ανθρώπων, τους εγκλωβίζουν σε μια μεταίχμια κατάσταση στα όρια του κοινωνικού οικοσυστήματος, με την απομόνωση και την ποινικοποίηση των σχέσεων τους. Οι ζωές τους βρίσκονται σε ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης, στο οποίο ο κρατικός μηχανισμός και οι εκτελεστές του βρίσκουν το έδαφος να εξαντλήσουν το μένος τους και να διαφυλάξουν τα ανά περίπτωση συμφέροντά τους, μέσα από την κατά βούλησιν ανάγνωση των νόμων και με επιπλέον μέσα πειθάρχησης την πατριαρχία, τον ρατσισμό, τον υγιεινισμό. Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτή η υποκειμενικότητα χρησιμοποιήθηκε για την τιμωρία και την εξαθλίωση όσων δημιουργούν ρήγματα στην επιβαλλόμενη κανονικότητα, με τρανταχτό παράδειγμα την έννοια της προληπτικής παράτασης κράτησης. Η ύπαρξη πολιτικών κρατούμενων αορίστου χρόνου, από τη μία γίνεται σαφές φόβητρο για όποιο έχει την τάση να ακολουθήσει το δρόμο του αγώνα, ενώ από την άλλη κανονικοποιεί την προληπτική τιμωρία σαν εργαλείο διαφύλαξης της κοινωνικής συνοχής.
Η νομική φαρέτρα του κράτους, όντας βασικός αρωγός στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του, διευρύνεται και ανανεώνεται γύρω από τις νέες κοινωνικοπολιτικές επιταγές. Πρόσφατο παράδειγμα οι τελευταίες αλλαγές του ποινικού κώδικα. Σε μία προσπάθεια διαχείρισης και αφομοίωσης ζητημάτων επικαιρότητας, στην πραγματικότητα δόθηκε η τέλεια αφορμή για την επιβολή σωρείας αλλαγών αναβάθμισης και αυστηροποίησης, κυρίως των ποινών που αφορούν νόμους 187, 187Α όπως η παράταση του χρόνου έκτισης της ποινής φυλάκισης από 3/5 σε 4/5. Οι πρώτες κινήσεις νομικών μεταρρυθμίσεων, με καμουφλάζ τις οποίες έγινε και η αναβάθμιση των αντιτρομοκρατικών νόμων, έγιναν μετά το ξέσπασμα διεκδικητικών κινημάτων ενάντια στην έμφυλη βία, με σκοπό την αφομοίωση των πιο ριζοσπαστικών κομματιών τους και τη διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης μέσα από την επανεδραίωση του κράτους σε βασικό διαχειριστή αυτών των καταπιέσεων. Στην ίδια κατεύθυνση επίσης, και με στόχο και την αναχαίτιση των αντιδράσεων γύρω από τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, θεσπίστηκαν αυστηρότερες ποινές για τους εμπρησμούς, ενώ συνεχίζεται με αμείωτο μένος η εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής φυσικού περιβάλλοντος στο βωμό του κεφαλαίου και της αναπαραγωγής του.
Στο ίδιο πλαίσιο, συνθήκη που εκμεταλλεύτηκε το κρατικό σύμπλεγμα, αποτέλεσε η πανδημία του COVID-19. Με πρόσχημα τον έλεγχο της διασποράς τoυ ιού, εφαρμόστηκε ένα μοντέλο καταστολής με κυριότερο άξονα την πρόληψη. Σαν έννοια η πρόληψη αποτυπώθηκε στην συλλογική συνείδηση ως η λύση ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό, ο οποίος τις στιγμές της πανδημίας είναι ο ιός, αλλά για την κρατική ενότητα μετουσιώνεται στις έννοιες της ανομίας, των μεταναστευτικών ροών, των επαναστατικών ιδεών και οτιδήποτε άλλο την πλήττει. Ανοίγεται έτσι ο δρόμος για μία εποχή στην οποία η προληπτική τιμωρία αποτελεί κοινωνικά κανονικοποιημένο κατασταλτικό εργαλείο του κράτους. Παρ’ ότι σαν πρακτική τείνει να εφαρμόζεται περιορισμένα μέχρι σήμερα (προφυλακίσεις, παρατάσεις ποινών πολιτικών κρατουμένων χωρίς επιπλέον αδικήματα κλπ.), από την ιστορική καμπή της πανδημίας covid αποκτά τεράστια αύξηση παραδειγμάτων σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όπως η κλήση για υποχρεωτική λήψη DNA αγωνιστών που δεν έχουν καταδικαστεί για αδικήματα, η θέσπιση ποινής φυλάκισης για τις κινητοποιήσεις κατά των αιολικών πάρκων στην Τήνο, η επιβολή προστίμων για «άσκοπες» μετακινήσεις στην καραντίνα… Είναι κοινή μας ανάγνωση πως τα παραπάνω είναι κομμάτι ενός γενικότερου εξευρωπαϊσμού του ελληνικού κράτους, ενός εξευρωπαϊσμού της αποστείρωσης, της υπερπαραγωγής αισθήματος ασφάλειας, της αφομοίωσης οποιασδήποτε ζωής ή διεκδίκησης στη μορφή του κεφαλαίου.
Με την απεργία πείνας ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης διεκδικεί τα αυτονόητα από την εξουσία, την νόμιμη αποφυλάκισή του. Με κύριο γνώμονα την αναρχική του ταυτότητα, την οποία και σθεναρά υπερασπίζεται σε μία διάρκεια δεκαετιών, βάζει το σώμα του μπροστά, επιδιώκει τη λήξη του εγκλεισμού του και την παύση των αντιφάσεων της εξουσίας εις βάρος του. Μέσω αυτού του πολιτικού εργαλείου επιτυγχάνεται η σύνδεση αγώνων εντός και εκτός φυλακών με απώτερο σκοπό πάντα το ίδιο πράγμα, την απελευθέρωση όπως την ορίζει η καθεμία μας. Γι΄ αυτό δεν μπορούμε παρά να χαιρετήσουμε τον αγώνα του και να σταθούμε αλληλέγγυες σε αυτόν. Μέχρι το γκρέμισμα και του τελευταίου κλουβιού…
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ Γ. ΒΟΥΛΓΑΡΗ ΚΑΙ Θ. ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥ Γ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24/6 – ΟΛΟΙ ΟΛΕΣ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ – ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ
ΓΙΑΝΝΗ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
αναρχική φεμινιστική συλλογικότητα aqua tofana